"Be so good they can't ignore you" ~ Steve Martin
Kort geleden is het boek “De onvrije oefening” geïntroduceerd
door twee voormalige Nederlandse topturnsters. Zij beschrijven hierin hun jonge
(topsport) leven. Hoe langzaam, maar zeker zij steeds meer in de wrede greep
komen van hun trainers en steeds verder verwijderd van hun liefdevolle ouders
maar ook van zichzelf. Een schokkend boek over turnen hoe het (in Nederland) absoluut niet moet.
Er bestaan enorme verschillen in wijze van topsport
beoefenen in diverse landen van de wereld. Het verschilt zo enorm dat wat in
het ene land als mishandeling wordt gezien, in het andere land het ultieme
middel is om de top te bereiken en status te verwerven.
In China start
men op zeer jonge leeftijd met topsport, bijvoorbeeld turnen.
Om een beeld te
krijgen hoe zeer jonge kinderen topsport beoefenen: Klik
hier
(duur 03:23
minuten).
Een veel
gestelde reactie van mensen, waaraan ik dit filmpje liet zien: “ja heftig zeg,
maar het zal vast wel moeten om uiteindelijk bij de wereldtop te horen…”
Deze trainingswijze gaat te ver. Het kan niet waar zijn
dat zoveel “kinderleed” nodig is om een doel te bereiken zoals de eer van het
land verdedigen. Ik vind het onverantwoord dat kinderen op zo’n jonge leeftijd,
zo hard fysiek en mentaal aangepakt worden. Nog voor zij daadwerkelijk aan
belangrijke wedstrijden beginnen, zijn zij "opgebrand". Zij zijn dan
niet meer van nut en kunnen gaan. Trainers zien dat kinderen overtraind zijn,
maar zij ontkennen het, sterker nog: zij miskennen het. Ouders vertrouwen hun
kinderen toe aan de trainers, omdat het een stabiele toekomst garandeert.
Wanneer je de Chinese turnsters vergelijkt met de
"power ladies" uit Amerika, zie je een redelijk grote kloof. De
Amerikaanse turnsters kiezen zelf voor turnen omdat ze het leuk vinden. Er is
een grote sociale controle en de onderlinge band tussen de turnsters is plezierig
en sterk, het is een “way of life.” Tevens zijn de trainingsfaciliteiten in
Amerika optimaal ten opzichte van die van de Chinese. Er wordt getraind in een
ruime hal met veilige toestellen en verantwoordelijke trainingsschema’s om de
fysieke belasting zo klein mogelijk te houden.
Opmerkelijk is dat bij de afgelopen
wereldbekerwedstrijden en Olympische Spelen wonnen de Amerikaanse turnsters het
goud, niet de Chinezen.
Voor het filmpje
over Zuid-Koreaanse shorttrack: Klik hier (duur 02:01 minuten).
De tweede
documentaire is minder heftig dan het Chinese filmpje. Toch laat deze
documentaire op een iets subtielere manier wel het zware uitputtende
sportschema van jonge topsporters zien. De Zuid-Koreaanse kinderen beginnen op
zesjarige leeftijd met de sport. In tegenstelling tot Nederland waar kinderen
pas rond negen/tienjarige leeftijd beginnen. Dit betekent dus al een
“voorsprong” van drie à vier jaar.
Nederlandse
kinderen beginnen deze sport (en andere sporten in het algemeen) in eerste
instantie alleen voor het plezier. In de Aziatisch wereld ligt dit anders.
Kinderen worden op een sport gezet door hun ouders om later een toekomst te
hebben en niet op straat belanden. In Nederland wordt wel naar topsport
gestreefd, maar hier spelen ook andere factoren mee, zoals school en later een
maatschappelijke carrière. Wat verder wordt benadrukt zijn de trainingen. De
jonge topsporters worden getraind door oud Olympisch –en wereldkampioenen. Dit
ontbreekt bij ons in Nederland, waardoor het niveau hier een stuk lager ligt.
Door de strenge begeleiding in Zuid-Korea is de techniek perfect. De trainers
zetten de kinderen als het ware in de houding, ze worden er letterlijk
ingeduwd. Doe je niet mee? Dan kun je gaan.
Velen zijn het
erover eens dat de jonge (Aziatische) topsporters op latere leeftijd
lichamelijk zijn uitgeput en geestelijk zijn aangetast.
Een voordeel in
de Aziatische landen is, wanneer je eenmaal Olympisch goud gewonnen hebt, dan
ben je voor het leven binnen!
